ՈՒ զարմանում եմ ես...թե ոնց Արքաները Հայոց...վեհ ու անառիկ, որ տեսնելով իրենց Հոր - Արքայի գլխատվելը թշնամիների կողմից, չէին խոնարհվում նույն թշնամուն...վեր էին դասում Ազգն ու Հավատը ամեն ինչից....կռվում անվերջ...դարերով, ու չէին հանձնվում օտարին... հանկարծ վերածվեցին ճղճիմ "նախագահների" որ սիրով ստրկանում են օտարին ու լափում նրա շպրտած փշուրները...խայտառակելով նաև սեփական ժողովուրդն ու Հավատը...
Комментариев нет:
Отправить комментарий