Կա
«հավատացյալ» մարդկանց մի տիպաժ, որ դիմացինին առաջինն են անհարկի
տրտմեցնում՝ վիրավորելով (հիմնականում խելքի պակասությունից) , և երբ
ստանում են ադեկվատ պատասխան, թեկուզ արդեն իրա հասցրածից մի քիչ
անհամարժեք ավելի, սկսում են տգետաբարո «զոհին» մեղադրել անՔրսիստոսության ,
հպարտության, մեծամտության, անբարիության, անզիջողականության ,
անսիրության և այլնի մեջ(մոտավորապես այսպես,- ինչի՞ երբ աջ այտիդ խփեցի,
մյուսը դեմ չտվեցիր, չէ՞ որ դու ասում ես թե Քրիստոնեա ես, ամեն օր Սուրբ
Գրքից մեջբերումներ ես անում և այլն), իչքան էլ որ փորձես այդ
«բարոյագիտության հեգեմոնների» առջև արդարությունը վերականգնել՝ զուր ա,
միևնույն ա չի ընկալելու (եթե հիմարին մանրացրած հացահատիկի հետ միասին
սանդի մեջ սանդակոթով լավ ծեծես, նրա հիմարությունը չի հեռանա նրանից։):
Դեռ ավելին ներողություն խնդրելու փոխարեն, իրենք են սպասում դրան,
խոնարհվելու փոխարեն, փորձում են խոնարհեցնել, հեզանալու փոխարեն՝
հեզացնել, լռելու փոխարեն՝ լռեցնել, սանձվելու փոխարեն՝ սանձել...: Դրանից
էլ էլ ավելի, որպես մի փորձող սատանա՝ զրպարտող բերանով տարածում են արդեն
իրենց իսկ կողմից սրբագրված այդ մարդու վատահամբավությունը...: Այս բանը
քրիստոնյա հավատացյալների մեջ հաճախ է տեղի ունենում, ստեղ ակամայից
հիշում ես Տիրոջ խոսքերը.
«Ինչո՞ւ դուք իմ խօսածը չէք հասկանում.
որովհետեւ իմ խօսքը չէք կարող լսել: Դուք հօր կողմից սատանայի զաւակներ էք,
եւ ձեր հօր ցանկութիւններն էք ուզում կատարել, թէեւ նա ի սկզբանէ
մարդասպան էր եւ ճշմարտութեան մէջ չմնաց, որովհետեւ նրա մէջ ճշմարտութիւն
չկար: Երբ որ նա սուտ խօսի, ինքն իրենից է խօսում, քանի որ նա սուտ է եւ
ստի հայր: Հովհ, 8»
Комментариев нет:
Отправить комментарий