Կույր Ալիի մասին առակը, Հին Չինաստանի վանականների առակը

Մի քարավան է անապատով գնում , նենց է ստացվում որ քարավանը անապատում մոլորվում է ճանապարհից , այսպես մոլորված գնալով և ուղին չգտնելով սկսում են ուտել պահեստավորած ուտելիքը, երբ գրեթե բոլոր պարենամթերքը վերջանում է և մնում է ընդամենը մի ոչխար` բոլորը քաղցում են և զգում իրենց մոտալուտ մահը, քարավանում մի կույր է լինում, անունը` Ալի ,Ալիից թաքուն քարավանի առաջնորդը ասում է ժողովրդին,_ միևնույն է եթե այս ոչխարը ուտենք ,էլ բան չենք ունենալու ուտելու և սովից կմահանանք, եկեք այս վերջին ոչխարը պատրաստենք և տանք Ալիին թող ուտի կշտանա ,մեղք է ի ծնե կույր է , դրանով մի վերջին բարի գործը կատարած կլինենք, այդպես էլ անում են, Ալին ամբողջ ոչխարը ուտում է հագենում և գոհունակ դեմք ընդունում, նրան հարցնում են ,_ հը՞ն Ալի լա՞վ էր, կշտացա՞ր, _, հա , ասում է Ալին ,_ կշտացա, բայց պատկերացնում եմ եթե ինձ այսքան շատ տվեցիք, բա դու՞ք ինչքաա՜ն շաաա՜տ կերած կլինեք...
 Չինաստանում մի հին վանական պատմություն կա էմոցիաները զսպելու հետ կապված , դե գիտեք սովորաբար արևելյան մարզաձևերի հմուտ վարպետներ են նրանք լինում(վանականները), ուրեմն վարպետը և իր աշակերտ լուռ նստած են դեմ դիմաց՝ ներդաշնակության և խաղաղություն ներշնչմամբ զբաղված, մեկ էլ հանկարծակի աշակերտը տեղից վեր է թռնում և ոգևորված ուրախ բացականչում ,- վարպե´տ, նայե´ք, սագերը թռնու´մ են, ցույց տալով երամը, իսկ վարպետը բամբուկե ձողով հարվածում է նրա գլխին և ասում՝ շատ հանգիստ և խաղաղ տոնով,- սագերը՜ թռնու՜մ են, սագերը՜ թռնու՜մ են ...