Ո՞վ է պատասխան տալու: Ինչպես են ոչնչացնում Հայաստանը: (2):

Ռ. Քոչարյանի ռեժիմից վերարտադրված Սեռժ Սարգսյանը բնականաբար շարունակում է Հայաստանի ոչնչացումը ավարտին հասցնելու գործընթացը: Ինչպես ցույց տվին վերջին դեպքերը սրանց ավելի շատ հետաքրքրում է անմեղ երիտասարդների գլխին գործ սարքելն ու բանտ նստացնելը: Իրենց քաղաքական հայացքների համար, որոնց մեղքը նրանում է, որ օրինական ճանապարհով պայքարում են երկրում Սահմանադրական կարգը վերականգնելու համար:
Հայտնի է, որ Հայաստանի քաղաքացիների մոտ 30 տոկոսը արտագաղթել է այս ռեժիմի անթաքույց ջանքերի շնորհիվ, իսկ մնացողների 60 տոկոսից ավելին ըստ տարբեր հարցումների նույնպես /օրինակ/ պոտենցիալ արտագաղթող է այս իշխանության դեպքում, բայց վերջին ԱԺ ընտրության արդյունքը այն աստիճան է կեղծվել, որ իբր ՀՀ բնակիչների մոտ 70 տոկոսը ընտրել է այս իշխանության կողմից նշանակվածներին : Սրա նպատակը Հայաստանի ոչնչացումն է, քանի որ Սեռժը եւ Ռոբը իրենց անվտանգ գոյությունը կապել են Հայաստանի ապագան կործանելուն: Այսինքը Հայաստանի ցանկացած առաջընթաց, բարգավաճում Սեռժի եւ Ռոբի անձերի խնդրին է բախվում : Ահա իրականում ինչ է նշանակում "Առաջ Հայաստան" եւ "Բարգավաճ Հայաստան" կարգախոսերը:

Հայաստանի խայտառակ վիճակը արտահայտվում է անգամ սպորտում, մասնավորապես Լոնդոն-2012 Օլիմպիադայում.
- - -
Ուղիղ 16 օր աշխարհի ուշադրության կենտրոնը Լոնդոնն էր. Մեծ Բրիտանիայի մայրաքաղաքում ընթանում էին ամառային 30-րդ Օլիմպիական խաղերը: 208 երկրների մոտ 10 հազար 500 մարզիկներ 26 մարզաձեւերում պայքարում էին օլիմպիական մեդալների 302 հավաքածուների համար: Հայաստանը Օլիմպիական խաղերում ներկայացնում էին 25 մարզիկներ, որոնցից մեկը` ծանրորդ Տիգրան Մարտիրոսյանը, ըստ մեր սպորտի ղեկավարների հայտարարությունների, Օլիմպիական խաղերի բացումից մեկ օր առաջ վնասվածք ստացավ, ու հայաստանցի 24 մարզիկներ հանդես եկան Լոնդոնում: Հիասթափություն ու հուսահատություն. թերեւս, այսպես կարելի է բնորոշել հայաստանցիներիս համար լոնդոնյան Օլիմպիադան: Մեր մարզական ղեկավարների` տարիներ շարունակ տրված խոստումներն ու իրականությունը ուղղակի տրամագծորեն տարբեր տեղերում են, չնայած Լոնդոնում հայաստանցի մարզիկների կողմից նվաճած 1 արծաթե ու բրոնզե 2 մեդալները մեծ հաշվով Հայաստանի նման փոքր երկրի համար կարելի է բավարար համարել: Բայց կան մի քանի, շատ ավելի կարեւոր հանգամանքներ, քան մարզական ցուցանիշներն են, որոնք խաղերի բացման հենց առաջին օրից դարձան քննարկման առարկա ու մինչ այսօր դեռ պատասխաններ չեն ստացել: Իսկ պատասխանները անչափ կարեւոր են: Այսօր Երեւան են ժամանելու Հայաստանի Օլիմպիական պատվիրակության անդամները, ու կարելի է պատկերացնել, թե ինչ ճոխ ընդունելություն է կազմակերպվելու. դափնեպսակներ, զուռնա-դհոլ, մեծարման խոսքեր, քաղաքից բերված հատուկ ծափ տվողներ: Իրականում ուրախանալու շատ քիչ բան ունենք, ավելին` Լոնդոնում ձախողվեցինք, խայտառակվեցինք: Առաջ գնալու համար առաջին հերթին պետք է պատասխաններ ստանանք ՀՀ մարզական ղեկավարներից առաջին հերթին` Օլիմպիադայի բացթողումների համար: Ներկայացնենք առավել կարեւոր մի քանի հարցեր:

Հարց 1
1996 թվականին Ատլանտայում կայացած Օլիմպիական խաղերից հետո Հայաստանը հետագա 3 Օլիմպիադաներում նվաճած մեդալների քանակով զիջում է մեր հարեւաններին` Վրաստանին ու Ադրբեջանին, ընդ որում` տարբերությունը տարեցտարի մեծանում է ի վնաս Հայաստանի: Ատլանտայում Հայաստանը նվաճեց մեկական ոսկե ու արծաթե մեդալներ, թիմային հաշվարկով էլ զբաղեցրեց 45-րդ տեղը: Ադրբեջանը Ատլանտայում նվաճեց ընդամենը 1 արծաթե մեդալ, թիմային հաշվարկում էլ զբաղեցրեց 61-րդ տեղը: Վրաստանը նվաճած 2 բրոնզե մեդալներով հայտնվեց 68-րդ տեղում: Լոնդոնում ավարտված Օլիմպիական խաղերում Հայաստանը թիմային հաշվարկում զբաղեցրեց 60-րդ տեղը: Ադրբեջանը Լոնդոնում նվաճեց 10 մեդալ` 2-ական ոսկե ու արծաթե եւ 6 բրոնզե մեդալներ, թիմային հաշվարկում էլ 30-րդն է: Վրաստանի մարզիկները Լոնդոն 2012-ում նվաճեցին 1 ոսկե, երեքական արծաթե ու բրոնզե մեդալներ, թիմային հաշվարկում էլ 39-րդն են: Ահա այսպիսին է իրական պատկերը: Ո՞վ է պատասխան տալու հայկական սպորտի այս խայտառակ վիճակի համար:
Ամբողջությամբ հոդվածը այստեղ.